Herinneringen aan een mooi kerst- of nieuwjaarsfeest heb ik niet.
Een kerstavondmisviering was de enige activiteit die op kerstavond te beleven viel. Deze was wel mooi versierd en onze pa zong in het Arenbergkoor.
Gewoonlijk was het ijskoud en onze voeten bleven bevroren tijdens de ganse eredienst, omdat de verwarming in de kerk het niet goed deed.
Nu herinner ik mij precies of het had altijd gesneeuwd met Kerst. De seizoenen waren toen precies mooier afgebakend dan nu.
Thuis stond de kerstboom in de middenplaats en het aloude kerststalleke met de niet bij elkaar passende figuren stond eronder. Cadeautjes waren in die tijd nog niet uitgevonden.
Na de mis ging iedereen direct naar huis en in bed, want ’s anderdaags moesten we om tien uur al terug in de kerk zijn.
Met de Chiro gingen we weer in optocht vanuit de lokalen naar de kerk. Als stoere meisjes gingen we alleen gekleed in ons uniform met een blauwe pull-over. De jongens voelden de koude nog meer door hun korte broeken. Spartaanse opvoeding heeft ons lichamelijk gehard.
Nieuwjaarsavond was zoals alle avonden. Zelfs twaalf uur werd niet afgewacht. Het grootste ambetante ding dat er ooit is uitgevonden voor deze dagen is de NIEUWJAARSBRIEF. Verplicht op te zeggen voor pa en ma, peter en meter, en alle familieleden die hun portemonnee klaarhadden om ons toch voor deze inspanning te belonen.
Ik voelde mij altijd heel onmachtig bij het lezen van die brief, zo leugenachtig, want je moest beloven dat je het volgende jaar beter je best ging doen, dat je braver ging zijn, dat je de liefste zou worden; en toch wist je dat die woorden niet klopten met de werkelijkheid.
Onze ouders zaten glunderend te luisteren naar al die loze beloften en hoopten dat de tot hen gerichte woorden werkelijkheid zouden worden. De woorden waren sterk, de wil was er, maar het vlees werd na twee dagen weer zwak.