Zowel op school als in de Chiro was er jaarlijks een missieweek. De ganse week stond in het thema van: negertjes helpen.
Zilverpapier werd een gans jaar bijgehouden door iedereen, want dat had blijkbaar een bepaalde geldwaarde. De chocolade die erin verpakt was aten we zelf maar op, want onze missionering van de zwartjes lag volgens de zusters toch in de hoeveelheid zilverpapier die wij bijeenspaarden.
Soms kwam er een missiezuster, die net op vakantie was in België, vertellen over haar werk in de brousse. Een wondere wereld ging voor mij open. De nonnen met wuivende kappen en lange togen, die op een Harley Davidson van dorp tot dorp reden door een onmenselijk grote en gevaarlijke brousse. En ik wou een van hen worden.
Ik zag mezelf al in vreemde gebieden, die wij alleen kenden van de prenten uit de Jaques chocolade (ja, die van het zilverpapier). De dorpelingen stonden mij juichend op te wachten als ik arriveerde op mijn zware motor. Het kampvuur knetterde en het eten stond dampend op mij te wachten. Wat mijn juiste taak zou zijn, daar had ik niet het kleinste benul van, maar ik weet wel dat ik in elk dorp een Chiro zou oprichten. En ik zag mezelf hout kappen en hutjes bouwen.
Eigenlijk zat missiewerk wel in de familie, want langs vaders kant hadden we nonkel Desiré Roger (nonkel Rée), die er in zijn jonge jaren als pater op uit getrokken was om in Hawaï te belanden.
Rond kerstmis arriveerde er altijd een blauwe omslag van nonkel Rée, op zijn oude Vlaamsche wijze zond hij ons zijne beste wenschen uit het verre schoone land. Zijn Oud-Vlaamse schrijfwijze heeft hij nooit verleerd. In die omslag stak ook altijd een briefje van 5 dollar. Over indexverhoging had die man zeker nog nooit gehoord, want het is 5 dollar gebleven zolang hij leefde.
In 1948 is hij voor het laatst in België geweest. Ik weet niet of ik al niet geboren was of niet. Onze dierbare missionaris is in de negentig jaar mogen worden. Hij ligt begraven onder palmbomen, in het land dat hij nooit meer had willen verlaten.
En dan was er nonkel langs de Roger-kant die op een schip vaarde: de lange afstand. Dus ook dat was al heel ver. En ik als kind maar wegdromen en fantaseren over landen en volkeren. Het avontuurlijke in mij heeft in deze jaren zijn oorsprong gekregen. De vrije vogel was geboren, maar missiezuster ben ik nooit geworden.