Ik meen je wel eens achter in de tuin te zien,
je staat daar zonder te bewegen
in doffe kleuren vol grijs en bruin.
Heb ik je plots weer teruggekregen?
Ik loop dan zacht naar je toe.
Je kijkt me aan en lacht héél even.
Ik wil je betasten, maar dat is taboe.
Je ook maar even voelen is me niet gegeven.
Wanneer ik dan terug het huis inga
en je lege plaats nog ijler vinden moet,
is het alsof ik het zoveelste boek dichtsla
waarin ik met verdriet en schimmen word beboet.
Als de wind mijn wangen bol blaast,
de bladeren bruin, als sneeuwvlokken vallen,
mijn voeten omvat worden door tederzacht grondbedeksel,
vallende druppels over de hooimijt
van mijn hoofd naar beneden rollen,
mijn blik geen lovergrens meer moet doorklieven
om de jagende wolken te volgen …
Dan is “mijn” seizoen aangebroken.
Geen web zal me nog vangen.
Geen touw is sterk genoeg.
Maar de aanraking van één vingertop
zal me binden voor wat mensen “eeuwig” noemen.
Geboren worden en zijn
en in dit zijn, niets zijn.
Toch wetend dat ik ben
en zal blijven.
Ergens tussen hier en daar
tussen nu en dan
tussen hemel en aarde,
is er een plaats waar ik vertoeven wil.
Plaats waar ruimte is voor mij.
Waar ik kan verblijven
zonder te hoeven omkijken om wat geweest is,
zonder te hoeven weten wat komen gaat.
Mensen die van me houden zullen me verwachten
en ze zullen er altijd zijn.
Een lege ruimte om herboren te worden
en toch niet te hoeven sterven.
Zaligheid die wegvloeit in één gelukkige eeuwigdurende seconde.
De nacht is als een eenzaam kruid
ontsproten uit eenzaamheid.
Terwijl de nimfen als boze sarren
dwarrelen door mensenhoofd
en hun muziek klinkt als doodsgereutel.
Lichaam dat onrustig rust zoekt.
Verwachte warmte die uitgedoofd wordt
in een toevallige ontmoeting.
Twee vreemden.
Vreemde-geliefden die samen-apart
de nacht ingaan…
een nacht vol eenzaam kruid.
Dromen vol weemoed
en onvindbaar geluk.
Een kinderdroom
die nooit volwassen werd.
Droomreis in de wereld der fantasie
Kleurpaneel omringd door regenbogen
En diep in de warmste kleur
De teerste tederheid der liefde
Zoals de dauw zich nestelt
in de nerf van een blad.
De zon zich weerspiegelt
in het blauw van het meer.
De maan sterren laat vallen
in de Egeïsche zee.
De leeuwerik biddend
in de wolken hangt.
Zo wil ik mij genesteld en veilig
voelen bij jou.
Dag vrucht uit de moederschoot
opgroeiend tot volwassen wezen
zoekend naar honing
die nog dorstiger maakt.
Zwemmend in vocht dat uitdroogt.
Licht dat groeit tot duisternis
en een deken vormt
rond de stervende liefde.
