Vloeibaar lava vloeit weg
uit het diepste diep
om hevig uit te deinen
in een wervelende kolk
ergens tussen mijn middenrif.
Ik bast open in een hevigheid
die onbegrensd is
en eindigt in onwerkelijkheid.
Vrije vlinders die mijn lijk omweven
met cocons van tederheid.
Soms, als mijn engel naderbij komt
omringd door licht en klatergoud
wil ik als een kind op zijn arm gezeten
me laten drijven naar waar ik niet weet.
Om dan te beseffen dat ik liever
met mijn voeten grond aanraak.
Soms komt mijn engel niet
en voel ik een gemis.
Ik wil me dan laten drijven naar wat ik niet ken.
Om dan pijnlijk te beseffen dat ik
met mijn voeten grond aanraak.
Ik beleid de cultuur van het tegendraadse
en het positieve averechtse.
Ik ben de zachte anarchist
de eenling.
De landschapsengel.
Als de wind mijn wangen bol blaast.
De bladeren bruin, als sneeuwvlokken vallen.
Mijn voeten omvat worden door tederzacht grondbedeksel.
Vallende druppels over de hooimijt van mijn hoofd naar beneden rollen. Mijn blik geen lovergrens meer moet doorklieven om de jagende wolken te volgen: dan is “mijn” seizoen aangebroken.