Ik meen je wel eens achter in de tuin te zien,
je staat daar zonder te bewegen
in doffe kleuren vol grijs en bruin.
Heb ik je plots weer teruggekregen?
Ik loop dan zacht naar je toe.
Je kijkt me aan en lacht héél even.
Ik wil je betasten, maar dat is taboe.
Je ook maar even voelen is me niet gegeven.
Wanneer ik dan terug het huis inga
en je lege plaats nog ijler vinden moet,
is het alsof ik het zoveelste boek dichtsla
waarin ik met verdriet en schimmen word beboet.