“Niet doemdenken” zegt mijn zoon.
Gelukkig weet hij niet dat ik een pak documentatie heb meegekregen heb over alle mogelijke borstkankers en behandelingswijzen, maar ik heb alles stilletjes in mijn onderste schuif gestoken: ongelezen.
Misschien, héél misschien, kijk ik er later eens naar. Nu heb ik er mijn buik van vol. Wat maakt het uit wat ik op die afbeeldingen zie, ik word er alleen maar verdrietig door.
Ik ga NOOIT meer op zoek naar iets over borstkanker.
DIT IS MIJN KANKER.
Ik moet erdoor en die documentatie gaat over andere vrouwen.
Dit is MIJN ziek zijn.
Ik laat me niet bevelen door studies die gemaakt zijn op andere mensen.
Dit is mijn zwaar stuk levensweg.
Het leven heeft mij al zo gehard dat ik dit ook wel zal aankunnen.
Ik hoef geen afbeeldingen, statistieken en theorieën.
Nu begint MIJN realiteit.