Voor mij is reizen mezelf een beetje verliezen in het land en de mensen die ik ontmoet. Mijn Belgische nationaliteit kan ik in een paar seconden verliezen om een nieuwe identiteit, eigen aan het bezochte land, in te nemen. Mijn eigenheid behoud ik.
Verdwalen houdt dan ook in dat ik me letterlijk laat verdwalen in straatjes en wegeltjes, waar zelfs de plaatselijke bevolking amper komen.
De eerste avond van mijn bezoek aan Turkije, waren we met een groep reizigers afgezet in Izmir. Een klein, proper en vrolijk pension stond ons op te wachten. Het eten zou een uur later worden opgediend. Iedereen ging naar de hem/haar toegewezen kamer om zich te verfrissen van de vliegtuigreis en de bustocht, om later proper aan tafel te komen voor ons eerste avondmaal.
Ik heb mijn zak op mijn kamer neergeploft, ben de straat ingerend, heb mij even georiënteerd en ben benieuwd en nieuwsgierig met rasse schreden deze nieuwe wereld ingestapt.
Op een uur tijd ben ik naar de moskee geweest, om de Hogere te danken voor de reis die ik mocht maken, bij de plaatselijke kapper heb ik mij, onder gejuich van de ter plaatse zijnde mannelijk cliënten laten een kort kapsel knippen en bij een schoenfabriekje ben ik zo maar binnengestapt uit nieuwsgierigheid om naar de werkomstandigheden te kijken (ja, de syndicalist in mij reist overal mee). Ik heb daar met de werknemers mijn eerste Turkse thee gedronken en ben buitengekomen met een paar echt lederen, gevlochten schoenen, zelfs de zool was in leder, voor de ronde prijs van een miljoen Turkse lira (toen 250 Belgische frank)
Mijn reisgenoten zaten opgepoetst aan tafel toen ik binnengestormd kwam en bezweet tot achter mijn oren. Iedereen bezag mij of ze een nieuw wereldwonder zagen. Mijn entree en de eerste avontuurlijke stappen in Turkije waren gemaakt en onze gids Tarkan vreesde voor de week die ging komen.