Soms tergend langzaam, soms rennend alsof het achternagezeten werd, is mijn leven vooruitgegaan.
Door een auto-ongeval ben ik een paar jaren in mijn geheugen kwijt. Welke moeite ik ook doe om herinneringen voor mijn geest te halen, er foto’s bij te nemen, het lukt mij gewoon niet. Ergens liggen er dus jaren dat ik geleefd, maar niet beleefd heb.
Elke dag die ik mij herinner is een parel geworden aan de halssnoer die mijn leven vormt.
Het is een mengelmoes geworden van geluks- en minder geluksmomenten, net zoals bij iedereen. Niets meer, niets minder.
Mijn geluksmomenten zijn de dagen dat ik kan uitkijken naar de verre einder of in mijn tuintje wegdroom met het vliegtuig dat witte strepen trekt in de lucht.
Altijd beland ik wel ergens.
In boeken komen de wonderbaarste exotische plaatsen tot leven. Via tv zie ik sprook- en spookachtige landschappen op mijn netvlies verschijnen.
Wereldmuziek is via radio of cd op mijn trommelvlies komen aankloppen.
Dikwijls bekruipt mij het verlangen om mee te glijden met de tijd naar verre oorden. De tijd en geld zijn te beperkt om alles te aanschouwen van wat ik nog wil zien op deze aardbol. Maar kleine stukjes paradijs heb ik al weten te veroveren. Foto’s zijn een dierbare herinnering aan die beleefde momenten, maar de mooiste ogenblikken die ik beleefde zijn amper met woorden te beschrijven. Taal schiet hier tekort.
Ik wou dat je mee aan de achterzijde van mijn ooglens kon zien en met mij beleven welke kleurige, droevige en innige beelden er op gebrand staan. Ik wou dat je in mijn hart kon kijken om de mensen te zien die ik op de wereld heb leren kennen. Ik wou dat je in de speciale kamer in mijn hart kon kijken waar de liefste mensen wonen. Ik wou dat je mijn trommelvlies de liederen kon horen neuriën die mijn oorschelp ergens opgevangen heeft.
En toch… ga ik het proberen.
Ik ga proberen je te laten meegenieten van de momenten dat ik superinnig leefde, waar op de wereld dat ook was.
De wereld is mijn straat geworden.